ساده هستم
ساده می بینم
ساده می پندارم زندگی را
نمیدانستم جرم می دانند سادگی را
سادگی جرم است و من مجرم ترین مجرم شهرم
ساده می مانم…
ساده میمیرم…
اما…
ترک نمی گویم پاکی این سادگی را …!!!

دَم از بازی حکم میزنی!
دَم از حکم دل میزنی!
پس به زبان “قمار” برایت میگویم!
قمار زندگی را به کسی باختم که “تک” “دل” را با “خشت” برید!
باخت ِ زیبایی بود!
یاد گرفتم به دل ، “دل” نبندم!
یاد گرفتم از روی “دل” حکم نکنم!
دل را باید بُــر زد جایش سنگ ریخت که با خشت تک بــُری نکنند!

 چتری برایـــــم بگیر حتــــی خیالے . . .
خیس دلتنگـــے شده امــ !

 کاش باران بگیرد …
کاش باران بگیرد و شیشه بخار کند…
و من همه ی دلتنگیهایم را رویش “ها” کنم…
و با گوشه ی آستینم همه را یکباره پاک کنم … و خلاص…!!!

 دل…
این واژه ی بی نقطه گاهی به وسعت یک دریا برایت دلتنگی میکند...!!!

 قوطی های رنگ را به دیوار می پاشم …

بیهوده است ، تصویر تو پاک شدنی نیست از روی دیوار نگاهم !!!

 دلت را به هر کسی نسپار
این روزها برخی ها از سپرده ات هم بهره میخواهند . . .!!!